Team 5 en het geheim van het verloren kampioenencertificaat

Als je met je team kampioen wordt, mag (of moet) je meedoen aan het kampioenentoernooi waar voor alle kampioensteams een kampioenencertificaat ligt te wachten. Wij, team 5, zijn kampioen geworden en mochten meedoen aan dit toernooi, maar van een kampioenencertificaat was geen sprake, ten minste, niet voor BV Huizen ’96 team 5, dit certificaat was namelijk zoek… Wat een domper, verre weg ons worst-kaas scenario (lees: worst-case scenario) van het seizoen.

Het is een lang, maar spannend verhaal en begint drie weken terug toen wij, tijdens ons laatste competitiewedstrijd met 1 punt verschil kampioen zijn geworden in de 2e klasse. Het gevoel kampioen te worden is fenomenaal en dit gevoel zou nog vele malen intenser kunnen worden wanneer wij ons de ultrakampioen van de hele regio Noord-Holland zouden mogen gaan noemen. Maar voor deze felbegeerde titel moeten alle regiokampioenen natuurlijk nog wel een keer onderling strijden. En zo reisden wij afgelopen zaterdag voor deze ‘Terugkomdag’ met een oncompleet team af naar Almere. Na een toespraak over sneeuwjachten en weeralarmen van competitieleider Ger Tabeling, konden we aan onze krachtmeting tegen US beginnen.

In plaats van de gebruikelijke acht wedstrijden, speelden we er nu vijf: een herenenkel, damesenkel, gemengd dubbel, heren dubbel en dames dubbel. Wanneer we drie wedstrijden zouden winnen mochten we naar de halve finale, zouden we verliezen, tja, dan dachten we in ieder geval ons certificaat nog te hebben en een middag vrij. Met steun van een flink aantal ‘harde kern’ BV Huizen ’96  supporters wist Nicky zijn singel te winnen. Valentine was met name in de eerste game minder in vorm en verloor helaas haar singel. De stand was 1-1, dus we hadden nog alle kansen. Vervolgens kwam een van de beste gemengd dubbels van Saskia en Patrick van dit seizoen, maar was net niet genoeg om het punt naar onze kant te trekken. De laatste twee dubbels werden tegelijk gespeeld en moesten allebei gewonnen worden om door te mogen naar de halve finale. Twee ontzettend spannende close finishes, waarin de dubbel van Susanne (lees Saskia en Lianne) in drie games verloren ging en Patrick en Nicky ook net aan het kortste eind trokken: einduitslag 1-4. US was een geduchte tegenstander en een terechte winnaar.

Helaas, dan maar snel ons certificaat ophalen en van onze vrije middag genieten. Maar je weet het al, ons vurig verlangde certificaat was weg. Al opgehaald, volgens Ger Tabeling. Maar door wie? Kunnen we elkaar nog wel vertrouwen, heeft niet iemand al het certificaat snel opgehaald en voor alle andere gretige ogen verstopt?! Saskia was weg…ineens…heeft zij hem dan en is ze er snel vandoor gegaan? Maar nee, Saskia hield zich elders bezig en was zich van geen kwaad bewust. Patrick hield het niet meer en ging zich ermee bemoeien door Ger Tabeling eens dringend in de ogen aan te kijken, en het hielp, hij gaf zich over en stak ons dan eindelijk ons certificaat toe. En daar – als middelpunt van mijn verslavingen, tussen mijn akoest en badmintontas in –  hangt hij dan, onze trots, ons bloed, zweet en tranen: ons kampioenencertificaat!

Team 5